besparingen in de  gezondheidszorg

Onze minister beloofd dat de patiënten niets zullen voelen van de besparingen:

“We bezuinigen zoals alle departementen dit doen maar we zijn ook met de fijne kam door onze financiën gegaan en hebben onder-benuttingen en oneigenlijk gebruik aangepakt. De patiënt voelt niets van deze bezuinigingen. Integendeel, volgend jaar daalt de patiëntenfactuur met 18 miljoen euro.”

Het klinkt als een sprookje. En sprookjes zijn niet echt. Tijd om te kijken of de rekening ze maakte, werkelijk klopt.

In realiteit worden de geneesmiddelen duurder om het gebruik te ontmoedigen. In het bijzonder wordt hier aan antibiotica gedacht. En inderdaad. Ons land staat aan de top van antibiotica voorschrijven. Dit terwijl het niet werkt tegen een virus én dat men resistentie tegen antibiotica verwacht (is dit misschien het probleem waarom mensen na AB kuur toch ziek blijven van Lyme?).

Maar er wordt niets gedaan aan de vermarkting van de pharma industrie. Ons land scoort erg slecht als het aankomt op de 'goedkope geneesmiddelen' van medicatie.

Met andere woorden. De medicatie is ons land t.o.v. ander Europese landen is reeds erg duur. En daarbovenop zullen we extra moeten betalen wanneer het wel noodzakelijk is dat we antibiotica krijgen. Wie chronisch ziek is zoals ik, heeft een verzwakt immuunsysteem. En dat betekent dat mijn lichaam vaak niet kan vechten tegen de bacteriën, waardoor antibiotica, ondanks mijn darmziekte, noodzakelijk wordt. Nu zal dit nog duurder worden.

Ik merkte zelf reeds hoe er verdoken wordt bespaard op eerste lijn. Zoals bijvoorbeeld bij de tandarts. Ik dacht dat er iets niet aan de tegemoetkoming van de mutualiteit klopte. Dus nam ik men papieren mee naar het kantoor. Wat bleek: nieuwe maatregelen van de overheid waar niemand over spreekt, maar die wel betekenen dat wij meer zelf moeten betalen. De mutualiteit krijgt niet meer geld om die besparingen op te vangen dus wordt gedwongen om zelf maatregelen te nemen. Niet leuk voor mij, maar begrijpelijk van de mutualiteit.

Wat is het gevolg: ik had een afspraak in januari om een 2 gaatjes te dichten in mijn tand. Ik kon niet op de afspraak komen omdat ik naar het ziekenhuis moest. Ik heb geen nieuwe afspraak gemaakt. Omdat ik niet weet hoe ik het zou betalen. En ik besef dat ik het door het uit te stellen alleen erger maak. Ik wacht op terugbetaling van één of andere dienst die het mogelijk maakt om alsnog naar de tandarts te gaan. Ondertussen ben ik opzoek naar een goedkopere tandarts. De mijne was zeer begaan en oplettend met mijn aandoeningen. Maar niet de goedkoopste. Nu maar hopen dat de goedkoopste in de buurt, ook degelijk is. Dat is de realiteit!

Ook zou men iets kunnen veranderen aan de erelonen. Aan hoe duur specialisten, professoren zijn. Dit zijn de mensen die chronisch zieken nodig hebben. Maar het kostplaatje is zo hoog, dat het helemaal niet haalbaar is! Moeten deze mensen echt zoveel verdienen? Misschien ben ik nu hard voor de mensen die me helpen, of zouden moeten helpen want zo behulpzaam is lang niet iedereen, dat leer je snel als je chronisch ziek bent. Maar wanneer je volgend item leest, kan je toch een afweging maken in hoeverre chronisch zieken nog wel kunnen inboeten. De hoge lonen van sommige artsen is daar één van.

In de krant 'de morgen', vind ik terug dat chronisch zieken gemiddeld 3000€ per jaar zelf betalen. Ik kan uw verzekeren dat dit bij mij hoger ligt. Ik hoor bij de 1/10 die meer dan 5000€ neertelt. Vaak gaat het over voorgeschreven medicatie die niet wordt terug betaald. Als de minister hier nog aan wilt knabbelen, in wat voor toekomst komen wij dan terecht?

De helft van de chronisch zieken leeft met een minimumuitkering en dus onder de armoedegrens volgens de cijfers van CM.

En voor u denkt, aja, ze werken niet. Ik zit zelf maar nét boven de armoedegrens. Ik doe er alles aan om te blijven werken. De dag dat dit ondanks alles niet meer lukt, zal ik zo weinig van de overheid krijgen dat ik bij het OCMW moet aankloppen en een leefloon moet vragen. Ook ik zal dan, ondanks het jaren gevecht om te kunnen blijven werken, waar geen rekening mee gehouden wordt en wat me geen voordelen oplevert tijdens die jaren, onder de armoedegrens leven.

Door mijn achteruitgang komt die dag akelig dichtbij. En de angst voor de armoede is groot. Door de hoge medische kosten en zorg kosten, kom ik nu eigenlijk niet echt rond. Ik heb hulp van hier en daar nodig. Prachtig dat het kan, maar het weegt ook in mijn omgeving zwaar door. Het raakt niet enkel mij, maar mijn ouders en het hele gezin.

Binnenkort krijgen we een persoonlijk assistentiebudget. MAAR dit is enkel voor diegene die door het VAPH erkent zijn. De mensen die blijvend ziek zijn. Ondanks dat ik blijvend ziek ben met mijn colitis ulcerosa en mijn immuniteitsproblematiek na de ziekte van Lyme met al dan niet een persisterende infectie, wordt ik niet aanvaard. En als ik niet aanvaard wordt me colitis ulcerosa, vallen er héél veel mensen uit die bood.

Met deze maatregelen kunnen ze de mensen wat aanpraten. Men lijkt toch veel voor deze groep te doen. Maar de realiteit is hard. Het kan toch niet dat de helft onder de armoedegrens leeft! Omdat men de pech heeft ziek te zijn!
Spreek me niet van profiteurs, die heb je in elke groep. Kijk maar eens rond op je werk. In elk team, elke familie, elke vriendenkring zitten er wel zulke mensen. Is daardoor je team, familie, vrienden een bende profiteurs en een slechte groep?

Deze regering heeft reeds erg bespaard op de gezondheidszorg. De logica: in elk departement moet er bezuinigd worden, dus ook bij de gezondheid.
Maar hoe kan je nu geld halen bij mensen die reeds onder de armoedegrens leven? Wat gaat er realiteit gebeuren? Deze mensen gaan hun medicatie niet meer nemen. Deze mensen gaan niet meer naar de dokter gaan. Alle op eerste zicht niet hoognodige kosten uit de weg gaan. Geen kinesist meer die je terug op de been kan helpen waardoor je misschien aanhet werken kan gaan en uit de armoede kan kruipen. Want je kan het niet betalen.

In mijn pillendoos die overvol zit, is er één medicament dat niet mag ontbreken. Dat zo overduidelijk een positief effect heeft. En toch,  omdat het niet te betalen is, stop ik er regelmatig mee of probeer ik de dosis te halveren. En dan geraak ik niet meer op het werk.Jammer?

De keuzes die de minister maakt in hoe ze bezuinigd, zijn keuzes ten koste van de patiënt en ten koste van de chronisch zieken. Ze gaat het geld halen waar het voor haar het makkelijkst is. het is makkelijker om geld af te nemen van iemand die in bed ligt, niet kan protesteren, dan de big pharma industrie te lijf te gaan. Vanuit mijn schoenen bekeken zijn deze maatregelen laf en mensonwaardig. Wij chronisch zieken zien zo door de schone praatjes van dit kabinet. Maar we zijn te zwak om ons te groeperen en van ons te laten horen. Enkel via een blog hier en daar.

Mevrouw de minister, slaap zacht!