Ik ga mijn eigen regel waar ik me altijd aan gehouden heb, doorbreken. Als er iets gebeurt waarover ik boos of verontwaardigd over ben, wacht ik altijd 1 dag voor ik het op AGNO post. Het is beter de emoties te laten zakken.
Maar vandaag wil ik mijn rauwe emoties tonen. Dit is mijn schreeuw van een mens onwaardige behandeling. En die moet eens in alle rauwheid getoond worden ipv dat wij patiënten ons altijd laten doen en maar aanvaarden.
Ik kan mijn benen niet meer bewegen. Waarschijnlijk door de ziekte van Lyme. Hier in het UZA hebben ze daar echter geen kennis over spijtig genoeg. De hoogst noodzakelijke testen zijn gebeurt. Niet alle testen die mijn oude neuroloog (gedeeltelijk op pensioen) had aangevraagd. Hij weet dat er hier iets serieus aan de hand is en dat ik zeer serieus genomen moet worden. Een band van 11 jaar zorgt ervoor dat deze arts me echt kent. Hij heeft me volwassen zien worden... .
Vandaag moet ik naar huis want de onderzoeken zijn afgelopen, de oorzaak is niet te vinden (het zit in uw hoofd?). De kennis over de ziekte van Lyme is hier onbestaand. Maar dat laat ik even los in deze post. Stel even dat dit mijn psyche is die via mijn lichaam vertelt dat het niet meer gaat. Verdien ik dan niet dezelfde zorg als elke andere? Verdienen wij niet allemaal zorg die de mens centraal zet?
Gisteren vertelde ik de artsen dat pas vrijdag mijn woning aangepast kon zijn. Ik kan in mijn oude appartementje niet met mijn rolstoel in de badkamer of het toilet. #grootprobleem!
Dus is mama dapper in de weer geweest met thuiswinkel om de nodige hulpmiddelen aan te schaffen. Het grote probleem is dat ik zelf niet de kracht heb om me de hele dag op armkracht mezelf te
verplaatsen... . Vrijdag kon er een toiletstoel zijn, ziekenhuisbed en de andere hulpmiddelen.
'Geen probleem, dan kan u vrijdag naar huis, we zijn geen onmensen die u zomaar gaan buiten zetten.'
Vandaag zijn ze die onmensen dus wel. Ik vroeg de arts hoe ik dan in godsnaam naar het toilet moet. 'In een pamper'. En wie haalt mij daaruit. 'Familie, vrienden,.... '. Ik ben tot grote spijt mijn kalmte verloren. Ik was zo verontwaardigd.
De voorbije 4 dagen ben ik plots geconfronteerd met onbruikbare benen. In mijn eigen vuil liggen op een nieuwe matras die mee vuil werd. Pampers dragen en daar mijn behoefte in doen. Bedpannen, naakt liggen in bed (waar camera op staat) en door een ander gewassen worden. Sondering, katheter,... .Dat is best slikken. Maar ik bleef dapper glimlachen en ik probeer er niet té veel bij stil te staan.
Maar toen de arts me plots een dag vroeger naar huis stuurt, tegen de middag nog wel, met wat pampers en trek uw plan. Dat maakt mij kwaad. De dam van normale vrolijkheid en sterkte, brak.
En dan wordt me snel duidelijk gemaakt dat dit een normale gang van zaken is. In het #UZA en andere ziekenhuizen. NORMAAL?
Moeten wij zieken dit maar aanvaarden omdat het nu eenmaal zo gaat in de medische wereld? In deze gezondheidszorg staat de mens niet meer centraal. En dat kan niet.
Ik zit niet alleen gevangen in mijn eigen lichaam. Ik zit gevangen in een gezondheidszorg die mij niet voorop zet maar geld, bedden vrijmaken, vakjes denken en overtuigd zijn van eigen gelijk voorop stelt.
DEEL je dit bericht mee als jij ook vindt dat dit niet kan? Vertel je eigen verhalen gerust bij reacties. Het wordt tijd dat wij zieken als mens worden gezien en benaderd.
Reactie schrijven