1 jaar zelfstandig wonen

Vorig jaar 10 mei schreef ik op AGNO: 'google vertelt met dat het 68 meter is van mijn ouderlijk huis naar mijn nieuwe voordeur: smal step voor man, giant leap for Annelies.' En die uitspraak bleek niet overdreven. 

Toch heb ik genoten van elk moment dat ik heb doorgebracht op mijn appartementje, mijn eigen plek. Ik was meteen verliefd op de plek, toen de renovaties nog volop aan de gang waren en je enige verbeelding nodig had om het potentieel te zien. 

Het betekent zoveel voor mij om na al die jaren, vanuit een warm nest waar altijd goed voor me gezorgd is, mijn breekbare vleugels uit te spreiden en zelfstandig te zijn. 

Het hele gezin had deze ademruimte nodig. En het positieve gevoel dat Annelies op haar eigen benen kan staan. Met een bang hartje zagen mijn ouders me vertrekken. Gaat het wel lukken? Met een bang hartje vertrok ik. Maar allen waren we tegelijk trots en hoopvol. Ik deed wat 2 jaar eerder onmogelijk leek.

Ik wist dat als ik wilde slagen in mijn opzet: alleen kunnen wonen, ik veel hulp zou moeten inroepen en aanvaarden. 

iets waar ik voordien niet sterk in was. 

Dus schakelde we vzw Plan op Maat in. Zij maken met mensen vanuit je eigen omgeving een steungroep die elke maand samenkomen om zo samen te kunnen werken aan mijn uitdagingen. 

Wat hebben mijn ouders en ik al steun gehad aan deze groep. Het is zo belangrijk voor mij om samen met anderen te kunnen nadenken, niet altijd zelf actie te moeten ondernemen en niet alleen beslissingen te moeten nemen. Voor mijn ouders is het hartverwarmend en erg belangrijk voor hun gemoedsrust om te zien dat ik een sterk vangnet om me heen heb. Mensen die altijd willen bijspringen en het goed menen met hun dochter.

Door deze steungroep, zijn mijn vrienden ook meer doordrongen van de realiteit. Ik laat niet graag merken welke grote inpakt de ziekte op mijn dagelijks leven heeft. Maar door samen aan tafel te gaan en de problemen op tafel te gooien en te bespreken , hebben zij een echte inkijk in mijn leven gekregen als chronisch zieke. En dat geeft toch een veilig gevoel. Ik weet dat ik dag en nacht iemand kan opbellen en dat ze meteen kunnen plaatsen waarom ik hen opbel en nodig heb.

Zo kwam de geweldige Facebookgroep: help Annelies tot leven. Daarin kan ik steeds helpvragen noteren gaande van vervoer naar dokters, kine tot zin in een uitstapje. Doordat ik de vraag in een groep gooi die bereid is om te helpen durf ik sneller een vraag te stellen. En tegelijk stel ik ze niet persoonlijk zodat ik niemand onder druk zet en ieder zijn eigen draagkracht kan respecteren.  het werkt!

Vanaf dag 1 is er 12 uur hulp in huis op een week. Zij zijn mijn 'vervangmoeders' en mijn 'beschermengelen'. Voordien had ik er wel een beetje schrik van. Iemand in huis hebben terwijl je eigenlijk moet rusten: ga ik wel genoeg op mijn gemak zijn? Gaat het klikken? Ik weet dat ik vaak beter overkom dan ik werkelijk ben, gaan ze me niet hoger inschatten dan wat ik werkelijk kan?

Maar ze leerde snel niet alleen de dappere Annelies kennen, maar ook de zieke Annelies. En het klikte. Wat een zegen zijn deze mensen! In alle rust regelen ze mijn huishouden. Luisteren ze naar mijn verhaal. Ze klagen nooit over rommel of chaos. Hebben steeds alle begrip en spelen goed in op mijn toestand die zo grillig kan zijn. Zonder hen en hun capaciteiten als hulp, zou het nooit lukken om alleen te wonen. 

Toegeven. Hoe leuk ik het zelfstandig wonen ook vind. Soms is het confronterend om alleen te zijn. Een vorm van eenzaamheid sluipt toch soms onverwachts binnen. Vooral op bijzondere momenten zoals feestdagen. Dan kom ik toch in confrontatie dat ik geen levenspartner heb, geen kleine kinderen die ervoor zorgen dat ik men haren wil uitrekken enzovoort. Dat mis ik. 

Maar ook daar word ik goed in opgevangen. Zoals ik al zei: ik kom uit een warm nest. En zo wordt er al veel van die eenzaamheid opgevangen. Daarnaast heb ik toch een grote boel vrienden en collega's die me echt oprecht aandacht geven. En ik blijf héél bewust traditiets in stand houden. Met kerstmis stond er een even grote boom als die van mijn ouders. Alles gezellig versierd. Met pasen mag de paasboom niet ontbreken. En met mijn verjaardag, wel, het hele appartement was overdadig vesiert. En dat maakt véél goed.

Een tuin was geen vereiste toen ik op appartementenjacht ging. Maar het was wel een bonus. En deze is een héél leuke bonus geworden. 

In de tuin werken zit waarschijnlijk in mijn genen aangezien mijn vader tuinman is. En ondanks dat het fysiek best wat van me vraagt, werk ik er graag in. Toen ik vorig jaar binnenwandelde. Was het eerste stuk zand, dan een stukje gras en achter de tulpenboom was het één grote wildernis. 

In het najaar zijn een bende vrienden en  collega's deze wildernis te lijf gegaan. En we hebben gewonnen. Nu maak ik elke dag een waneer ik thuiskom van het werk tegen de middag, een wandelingetje door de tuin. Dan trek ik hie ren daar wat wat onkruid uit. Zet me even in mijn hangmat. Onderzoek ik waar er nieuwe bloemen te voorschijn gaan komen (ik doe erg mijn best te vergeten waar ik ze gezaaid heb). Het is heerlijk vertoeven in mijn tuin. 
Van zodra het dan ook mooi weer is neem ik mijn luchtmatras naar buiten en rust/slaap ik buiten doorheen de middag. Ik kan het iedere chronisch zieke die zoveel tijd in bed moet doorbrengen en niet overgevoelig is aan licht, het ten volle aanraden. Gratis zon, vogeltjes enzovoort: het ontspant. 

Als ik terug kijk op het afgelopen jaar en ik kijk naar mijn fysieke toestand, moet ik bekennen dat mijn lichaam serieus lijdt onder de extra verantwoordelijkheid en inspanning zelfstandig te wonen én 8 uren te werken. Dat ondanks alle hulp. 

De opstoten waren veelvuldiger dan ooit.  Verschillende spoedopnames, afgevoerd moeten worden door ambulance. Lange kliniekopnames. Dat was allemaal niet de bedoeling. Ik wist dat het meer van mijn lichaam zou vragen. Maar ik had de inpakt niet zo groot ingeschat. 

In de zomer, toen ik alles bij elkaar 6 weken in de kliniek doorbracht, heb ik echt een kantelmoment meegemaakt. Ik besefte dat ik anders met mijn grenzen moest omgaan wilde ik mijn prioriteiten: alleen wonen en werken, volhouden. Want zo ging het echt niet lukken. Dus ben ik héél eerlijk tegenover mezelf moeten zijn en ben ik veel bewuster moeten omgaan met wat en hoe ik mijn agenda plan. Vroeger bleef ik maar gaan tot ik er (letterlijk) bij neerviel. Nu besefte ik dat ik deze 'luxe' niet meer had en zo alles op het spel zette. Dus ging ik samen met de psycholoog aan het werk. Al was er niet zoveel werk: eens ik de klik had gemaakt en een routine had gevonden, ging het al veel beter. 

Ik heb er op zich ook wel vree mee. Zoals bijvoorbeeld mijn eigen verjaardagsfeestje afzeggen. Dat zou ik vroeger nooit uit mezelf gedaan hebben. Mijn naasten zouden heel hard op me hebben moeten inpraten en ik zou er een drama van gemaakt hebben. Nu heb ik het in mijn eentje besloten en heb ik het rustig gerelativeerd: dat feestje kan ik eender wanneer doen, dat loopt heus niet weg. Dat is ook het voordeel van vrienden écht binnenlaten in je leven: dan kunnen ze zoiets plaatsen.

De realiteit is dat ik opnieuw pijnmedicatie moet nemen die ik eigenlijk helemaal niet graag neem. Dat ik ondanks de vele medicatie, vaak helse nachten heb. Die opgevolgd worden door vermoeide dagen. Ik zal dus nog steeds opzoek moeten gaan naar een betere balans. De ziekte is ook zo grillig. Ik moet me constant aanpassen. 

Maar ik geniet. Ik ben zoooooooooo gelukkig hier te wonen op mijn eigen plekje. En ik hoop dat het financieel en fysiek blijft lukken!

een gelukkige Annelies