WANNEER JIJ BIJ ME VERTREKT

voorbereiding

Wat heerlijk! Je komt op bezoek! Dan doe ik natuurlijk mijn best. Ik zorg ervoor dat ik me een beetje opmaak. Weg met die wallen en acne op mijn gezicht. Ik zet de waterkoker aan, steek zoveel mogelijk kaarsjes aan, een lichtje hier en daar. Ik schud de kussens nog eens op en dek men bed op, dat er anders zéér gebruikt uitziet. Wat kijk ik naar je gezelschap uit!

je bent er!

Ik ben dol enthousiast wanneer je aankomt. Echt! Je zal me vast enthousiast in horen kwetteren. 
Samen wat aflachen en vertellen. Als je vraagt hoe het met me gaat antwoord ik natuurlijk eerlijk. Maar op dit moment: ja hoor, het gaat wel! Zal meestal mijn antwoord zijn. Want jij bent er en dat maakt me blij en leidt me af van de pijn en ellende. Het feit dat ik niet afbelde, betekende dat ik ook goed genoeg was om je te ontvangen! Ik voel op dat moment niet veel van de pijn en maak dan ook een goede indruk. Zo wil ik het ook! Het enige, als je me echt goed kent, zijn mijn ogen. Die liegen nooit. Wanneer ze kleiner worden en vaker in staarmodus gaan, dan is het tijd om te vertrekken... . Al zal ik het vast in alle talen ontkennen. Neeneen, het gaat nog wel. Omdat ik namelijk nog volop in de adrenaline leef van het moment en het dus ook oprecht gaat.

je trekt de deur achter je dicht

Je hebt nog gauw de theekopjes naar de keuken gedragen en gevraagd of je nog ergens mee kon helpen voor je doorging. Dat is lief van je! Maar neen, alles onder controle. Of dat maak ik mezelf toch graag wijs. Gelukkig komt morgen de hulp, die helpt me dan wel weer verder. 

 

Dus vertrek je. Ik waai je uit aan de gang en je trekt de deur achter je dicht.

 

héhé. Dat was leuk. Effe rust nu. Mijn kat Polleke komt weer tevoorschijn van onder de kast of bed nu we weer alleen zijn. Even over zijn kopje aaien terwijl ik in me in de zetel plof. Wat was het een heerlijke namiddag! 

Maar al héél snel merk ik dat blijven zitten in de zetel geen goed idee is. Ik voel me wat draaierig en misselijk.Wat ben ik moe! 
Dus zoek ik de vertrouwste plek van mijn appartement op: mijn slaapkamer. Ik zet even de laptop aan maar het beeld maakt me alleen maar misselijker. Dus draai ik me om en sluit men ogen. Wat bonkt mijn hoofd toch! pff. goh, die irritante steken doorheen men benen en armen beginnen weer. Verdorie toch. 
Ik probeer te slapen maar daar komt niets van. Ik besluit recht te komen en toch maar extra medicatie te nemen. Anders gaat het toch maar van kwaad naar erger gaan met een slechte nacht tot gevolg en een nog slechtere dag morgen. Dus slof ik naar de keuken en neem men pillen met een slok water in. 

Even later kan ik toch wat slapen. Bij ontwaken zie ik dat het al donker is. Dat gaat snel! Dan maar mijn eten opwarmen. Wachtend aan de microgolfoven op mijn krukje zittend, voel ik de ellende weer naar boven komen.Maar tegelijk denk ik terug aan onze gezellige middag. Allemaal waard! 
Ik neem men eten mee naar men bed en begin te eten. Na enkele happen merk ik dat het me echt niet goed bekomt. Ik voel me niet goed! 

Ik probeer me te concentreren op de serie die ik op men laptop heb opgezet. Maar de pijn raast door mijn lichaam.Tanden bijten. Ik neem een strookje papier en schrijf mijn mooie herinnering op van deze dag: Vandaag kwam je op bezoek. We hebben het gezellig gehad! Ik schrijf de datum erbij. rol het op en steek het in mijn herinneringenbokaal. 

Dan schud ik mijn kussen nog eens, doe het licht uit en ga de nacht in. Een woelige nacht. Maar nogmaals. Het was het waard!

Reactie schrijven

Commentaren: 2
  • #1

    Heleen (vrijdag, 08 april 2016)

    En wat kom ik graag bij je langs!
    Het voelt nooit aan als ziekenbezoek, wel n fijn moment onder vriendinnen.
    Je bent toch n doorzetter ;-)
    Xxx

  • #2

    Nic (zondag, 27 augustus 2017 15:21)

    Wat heb jij een schrijverstalent meiske, je gaat er super mee om, geen keuze zegt ... jawel, je zou evengoed niks doen .. ���