the gratitude challenge

Ik kwam het eind vorig jaar tegen: the gratitude challenge. Ik dacht meteen, dat is iets voor mij, daar kan ik wel iets mee. En samen met een post op social media over een bokaal herinneringen, maakte ik er mijn eigen project van met als doel dankbare momenten en herinneringen bij te houden en te koesteren.

Wat is the gratitude challenge? Alle uitleg vind je op deze website. Het begon allemaal met de vraag aan enkele bloggers om 21 dagen elke dag te delen waar zij dankbaar voor waren die dag. Later ontstond de gratitue foto challenge. Ideaal voor instragram bijvoorbeeld. 

Maar hoe je het ook invult, het draait allemaal rond dankbaarheid. En vaak ligt die dankbaarheid in de kleine dingen.

Zoals ik al schreef kwam ik op het idee eind vorig jaar, en startte ik er dus vanaf 1 januari 2016 mee. 
Mijn bokaal vol herinneringen. Naast mijn bed heb ik een extra kast staan, gekregen van vrienden, waar al de spullen instaan die ik vaak gebruik in mijn bed. Naast werken leef ik zo goed als vanuit mijn bed. Dan is het handig om de spullen die je gebruikt wanneer je niet slaapt, vlak bij je te hebben.
In die kast staat een mooi doosje waar strookjes gekleurd papier en stukjes touw insteken. 
Elke avond (als ik niet te ziek ben) stel ik me de vraag of ik een herinnering heb die mooi is en die ik wil koesteren. Meestal vind ik er meteen wel één. En dan schrijf ik dat op een strookje. Ik rol het op en het komt in de bokaal terecht die bovenop mijn kastje staat.

Het ritueel van het strookje invullen, oprollen en het koortje er rond binden heeft iets magisch. Het maakt me telkens blij en voldaan. Weer een herinnering bij om te koesteren. 

Ik ben er zeker van dat mijn bokaal aan het eind van het jaar gaat overlopen van de mooie herinneringen.

Van zodra je met het proces begint van elke dag stil te staan bij datgene waar je dankbaar voor bent, wat je van die dag wilt koesteren, merk je dat het meestal om de kleine dingen in het leven gaat. Zoals een lieve sms van een vriend. Of de knuffel van een kind, het geronk van je kat die aan je voeten slaapt, de eerste bloemen in de tuin... . Het zijn zo vaak die dingen waar het geluk in terug te vinden is.

Ook ik merk dit echt. Zelfs vanuit mijn bed, vanuit mijn "saaie" leven, merk ik dat het geluk in de kleine dingen zit. Wanneer de hulp extra werk heeft gemaakt van je maaltijd en op het servetje: smakelijk! schrijft. Zo lief!

Ik ben altijd al wel een levensgenieter geweest. Een stresskieken, ja, dat ook! Maar tegelijk heb ik altijd genoten van de kleine dingen. Zeker in de natuur vind ik mezelf vaak terug volop aan het genieten, in het moment zelf zijnde. 

Deze karaktertrek helpt me enorm door de eentonige dagen van het ziek zijn denk ik. Het in staat zijn te genieten van het kleinste. 

Ik had toen ik besloot de sprong te wagen en alleen te gaan wonen, niet de eis dat er een tuintje aan mijn appartement zou zijn. Wat een grote bonus dat het appartement dat aan alle noden voldeed, ook een prachtuin had. Prachttuin is misschien een groot woord. De tuin was al jaren verwaarloosd. De braamstruiken vulde meer dan de helft van de tuin, het eerste stuk van de tuin bestond uit zand ipv gras. Maar het was heerlijk om die wildernis stuk voor stuk te lijf te gaan. In de herfst kwam er een leger aan collega's en vrienden die komaf maakte met de braamstruiken en al dat onkruid. Het stuk grond werd omgeploegd en ingezaaid. Tegen de avond kwam papa met een emmer vol krokusbollen die we in de grond stopte. Ik deed mijn uiterste best niet te onthouden waar we ze staken, zodat ik dit voorjaar kon genieten van het ontdekken van elk plantje.
Nu maak ik elke dag een kleine wandeling door mijn tuin en kijk ik hoe ver het staat met mijn plantjes. Echt genieten! Dat is een "ik" momentje op mijn dag. Na het werk botten aan en met de kat even buiten rondwandelen. Me in hangmat zetten of op tuinstoel en de rust (na tussen een bende pubers gezeten te hebben kan je dat wel gebruiken) op te snuiven.

Naast die kleine "ik" momentjes zijn het vooral momenten die ik beleef met anderen die het strookje halen dat de bokaal ingaat. 
De steun van mensen, een telefoontje om te horen hoe het gaat. De vriend die naast mijn bed komt zitten als het niet meer gaat. De brief die opgestuurd wordt door mijn petenkindje. De vele kaartjes met steun en lieve woorden die in mijn bus vallen. Zelfs een gesprek na ruzie haalt de bokaal. Want zo'n momenten kunnen ook héél mooi en intens zijn. 

Dat valt me soms wel op. Dat in slechte momenten, héél mooie momenten verpakt zitten. De breekbaarheid die je voelt wanneer je moet gewassen worden door je moeder (verpleegster) en tegelijk de veiligheid en liefde waarmee die handeling gepaard gaat. De vriendin die pijnlijke spieren insmeert met heat lotion terwijl de tranen van je wangen rollen van de pijn. Die momenten halen zonder nadenken mijn bokaal. Deze momenten koester ik.

Mijn kettinkje voor wanneer ik het moeilijk heb. Langs de binnenkant een foto van mijn petenkindje en aan de andere kant een gedroogd viooltje van mijn beste vriendin. Het zijn tastbare dingen die me helpen denken aan mooie momenten. Niet voor niets is deze foto getrokken in het ziekenhuis.
Dat is exact wat ik doe wanneer ik het erg moeilijk heb. "Vasthouden". Wanneer ik bijvoorbeeld een pijnaanval heb. Dan is het zo belangrijk dat ik kalm en rustig blijf ademen en niet nog meer verkramp. Ik concentreer me dan op een mooie herinnering. Dat kan een momentopname zijn zoals met een goede vriend op een bank aan het water op die zomerse dag, of een groter moment zoals de eerste communie van min petenkindje. Ik focus me dan op dat moment en probeer er in gedachten naar terug te gaan. Zulke mooie herinneringen  zijn dan de beste pijnstiller.

Onlangs had ik het mentaal echt moeilijk. Ik keek naar mijn bokaal en besloot een paar strookjes te lezen. Dus grabbelde ik in de bokaal en begon ik te lezen. De buitenkant vertelt niets over wat er binnenin staat. Dat element van verrassing maakt de ervaring extra leuk. Wat heeft het me toen geholpen. Ik besefte meteen terug hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn. Hoe rijk ik wel niet ben. Dat het ziek zijn me niet tegenhoud een gevuld leven te leiden. Misschien niet in tijd en zoals ik het allemaal zou willen, maar mijn leven zit boordevol prachtige momenten. 

En dat is de kunst van gelukkig zijn: niet kijken naar wat je mist, maar kijken naar wat voor moois je pad kruist, hoe klein ook!