Men vraagt me wel hoe ik het volhou om zo vrolijk te blijven rondlopen/strompelen/rollen ondanks de pijn en uitputting. Ik blijf altijd zeggen dat ik gelukkig ben. Maar hoe doe ik dat dan? Bestaat daar een geheim ingrediënt voor? Sommige geven me de bijnaam: “de dappere” of “staffe madam”. Maar zo zie ik het niet. Ik heb het geluk om een combinatie te hebben van karakter, opvoeding, omgeving die ervoor zorgen dat ik gelukkig kan zijn.
Mindful
leven: Ik ben
altijd een levensgenieter geweest. Dat zit in mijn karakter. Ik kan echt intens genieten van een moment. Zijn in het hier en nu. Ondanks mijn drukke aard, kan ik dan helemaal stilvallen en
genieten. Dan wordt het stil in mijn anders zo lawaaierige, chaotische hoofd.
Wanneer je maar weinig kan doorheen de dag, dan kan je deze karaktertrek goed gebruiken. De momenten dat ik een leuke babbel kan
hebben, de vogeltjes buiten hoor, het geronk van mijn kat Polleke naast me in bed, een stukje spelen op de altviool, even tekenen of schilderen, ontroerd zijn door een film. Al die kleine
momenten maken het bijzonder.
Ik koester mijn mooie herinneringen. Ik hou dan ook een bokaal bij naast mijn bed. Daar staat een kastje dat ik er extra heb bijgezet voor alle spullen die
ik vaak in mijn bed gebruik: schrijfgerief, tablet, tekenspullen, nagellak, medicatie enzovoort. En dus ook een bokaal met de woorden: herinneringen, erop. Ik heb een doosje met reepjes gekleurd
papier. Als ik dan een mooi moment heb op een dag, schrijf ik dat op een strookje, rol ik het op, doe er een touwtje rond en steek ik het in de bokaal. Zo heb ik een verzameling van mooie
herinneringen die ik doorheen het jaar zie groeien. Ik kan ze nalezen wanneer ik wil. Soms zijn het echt kleine dingen: zoals een leerling die iets vriendelijks komt zeggen tegen me, de knuffel
van mijn petekind. Dat moment wil ik toch vasthouden. Misschien voor een moment dat het minder gaat en ik het moeilijk heb: als ik dan al die herinneringen zie in de bokaal of er lees, dan weet
ik weer dat ik het best goed heb!
Als kind had ik het erg moeilijk op school. Een echte doorzetter was ik niet. Als ik voelde dat ik ergens in faalde, wilde ik liever opgeven. Uit schaamte en frustratie. Mijn ouders hebben dat nooit laten gebeuren. Ze hebben me echt een ruggengraat gegeven. Ze hebben me doorzettingsvermogen aangeleerd. Doorheen mijn schoolcarrière ben ik het moeilijk blijven hebben. Van de dyslexie naar de ADD en toen ik verder studeerde de Lyme. Maar doorheen die tijd veranderde mijn ingesteldheid, hoe moeilijker iets was, hoe harder ik me erin vastbeet. Want ik had op deze manier al succeservaringen gehad met de steun van mijn ouders. En die zijn zoveel meer waard als je je ervoor te pletter hebt moeten werken.
Deze houding helpt me echt doorheen mijn ziekte. Ik ben geen opgever. Ik hef mijn hoofd op en zet door. Onmogelijk? Neen, voor mij bestaat dat niet!
Daarom blijf ik ook koppig altviool spelen. Toen ik mijn eerste openbaar examen deed, voor ik crashte door Lyme, haalde ik 96%. Wat was ik fier. Ik deed iets doodgraag en bleek er, met hard werken, nog goed in te zijn ook! Maar nadien veranderde alles. Ik kon niet meer op mijn niveau spelen. Mijn niveau is serieus gezakt. Maar mijn liefde voor de altviool niet. Ik zou het mezelf makkelijk hebben kunnen maken en ze aan de haak hangen. Of ze vervangen door een viool die fysiek minder belastend is om te bespelen. Maar ik aanvaarde mijn beperking, dat ik niet meer op dat oude niveau kon spelen. Ik liet het los. En in plaats van gefrustreerd te blijven (wat dat ben ik zeker geweest) besloot ik te genieten van de muziek die ik alsnog kon spelen. Met een geweldige leraar die tot hetzelfde instaat was: de oude hoge verwachtingen loslaten en concentreren op Annelies zoveel mogelijk laten genieten van muziek en de succes momenten, blijft dit lukken. Wat ben ik daar dankbaar voor!
Ik heb een sterk netwerk. Dat is geen makkelijke opdracht. Langs de ene kant ben je er zelf verantwoordelijk voor. Maar je moet ook geluk hebben met de
mensen om je heen. Ik heb het geluk veel sociaal voelende mensen rond me te hebben die een goede dosis inlevingsvermogen hebben. Tuurlijk ben ik doorheen de jaren teleurgesteld door sommige
mensen. Maar dat is dan zo, dat laat ik ook los. Die mensen zijn leuk voor wanneer je fun kunt maken, maar meer moet je niet van deze mensen verwachten.
Op een bepaald moment voelde ik me toch wat geïsoleerd. Hoe vind je nog een zelfde gespreksonderwerp als je wereld zo anders is door je ziekte? Hoe zorg je dat
mensen aan je blijven denken als je zo weinig contact kan maken, niet actief in hun leven betrokken kan zijn als voorheen. Mijn psychologe moedigde mij aan om te blijven initiatief nemen. Te
blijven uit te leggen hoe het voor mij is/was. En vooral, mensen toe te laten. Mijn kwetsbaarheid durven laten zien en hulp aanvaarden, zelf vragen. Dat is een leerproces geweest. Maar nu ben ik
wel gezegend met een sterk netwerk dat me opvangt wanneer nodig en tijd voor me maakt als het slecht met me gaat om me te ondersteunen, of wanneer het goed gaat om fun te maken.
Ik heb altijd opgestaan voor psychologische hulp. Hé, het is best heftig wat ik meemaak. Dan is iemand die een klankbord voor je kan zijn, je tijdig
waarschuwt voor valkuilen of je een duwtje in de rug geeft wanneer nodig best wel welkom. Ik heb daar totaal geen schaamte voor. Niemand zou dat mogen hebben. Deze hulp is er en waarom zou ik er
geen gebruik van maken? Ik kan er alleen maar sterker door worden. Zelfbewuster.
En ik heb deze hulp echt al kunnen gebruiken. Ik heb de neiging om aan stuisvogelpolitiek te doen. Wanneer het niet meer lijkt te gaan, ga ik nog harder. “Het moet”
word bij mij snel “het kan” en dat kan gevaarlijk zijn. Wanneer ik flauwviel van de pijn besefte ik dat ik hier misplaatste trots over had. Ik was blijven vechten tot mijn lichaam zei: ‘ok, als
jij niet luistert naar me en stopt, dan stop ik wel’.
Ik ben aan het leren om mijn uitdagingen onder ogen te komen. Het probleem recht aan te kijken in plaats van mijn kop in het zand te steken. Geen
makkelijke opdracht. Daar neemt mijn psychologe een belangrijke plaats in. Haar raad en commentaar is één die ik maar van weinig mensen wil aanhoren. Doordat ze er niet middenin staat, aanvaard
ik deze sneller van haar.
Ik leerde ook mediteren. Op momenten dat ik pijn heb verkramp ik helemaal en word ik kortademig. Dit is puur een reactie op de pijn. En lokt enkel nog meer pijn uit. Door me bewust te worden van dit mechanisme en methodes te leren om het tegen te gaan, voorkom ik het meer. Soms is de pijn toch te hevig, maar op vele momenten zal ik toch proberen om even een meditatie te doen. Ik heb de belangrijkste op mijn smartphone staan zodat ik ze altijd bij de hand heb. En je er al bewust van zijn is al heel wat. Ik loop niet meer weg van mijn pijn maar kom ze onder ogen en probeer met kalmte en ontspanning deze zoveel mogelijk onder controle te houden.
Ik schrijf veel van mijn zorgen, verdriet en machteloosheid van me af. Vroeger in mijn dagboek, de laatste twee jaar eigenlijk vooral hier en op mijn Facebook pagina. Het helpt
mijn gedachten ordenen. Overzicht te krijgen. Het geeft voldoening te kunnen verwoorden wat vele van mijn lotgenoten vast zullen herkennen zodat zij op hun beurt dit ook weer vlotter naar hun
omgeving kunnen verwoorden.
En dat brengt me dan ook tot het volgende. Ten strijde trekken voor mijn lotgenoten, voor awareness rond Lyme, dat geeft me een doel. Daarin kan
ik me afreageren en me tegelijk nuttig maken. Het zorgt ervoor dat ik een manier van omgaan heb gevonden met het onrecht, verdriet, de machteloosheid die ik voel. Door deze aan te klagen, erover
te vertellen aan een zo groot mogelijk publiek (of wat ik er zelf van wil delen want daar hou ik wel bewust controle over, ik deel niet alles) krijg ik het meteen ook uit mijn systeem. het
vechten voor mijn lotgenoten, helpt mij omgaan met wat ikzelf meemaak.
En zo ben ik staat om gelukkig te zijn. Door te aanvaarden wat is. Door me niet blind te staren op wat ik niet meer kan. Ik concentreer me op wat ik wel kan en geniet daar ten volle van. Omdat ik sinds mijn ziekte des te meer besef hoe kostbaar deze momenten zijn. En als je dat kan doen, zal je ontdekken tot hoeveel je toch nog instaat ben. Hoe positief je in het leven kan staan. Hoe gelukkig je kan zijn.
Reactie schrijven