brainfog

'Hey, hoe gaat het met je?’ Vraag ik aan één van men beste vriendinnen.
‘Vrij goed, het gaat beter met me.’
‘Oei’ antwoord ik. ‘Is het voordien minder geweest?’
‘Ja, dat had ik je toch geschreven? Ik heb een miskraam gehad.’
Ik werd opslag rood. Ik schaamde me dood. ‘Heb je dat geschreven naar me?’
‘Ja hoor, maar maak je maar niet druk, ik weet dat je soms black out heb. Niet erg’

 

Wat een goede vriendin heb ik, zal je denken. En wat een slechte vriendin ben ik! Want inderdaad, toen ik nadien haar brief terug opzocht, stond het er inderdaad in. En voor mij was het alsof ik het voor de eerste keer las. Terwijl de brief geopend was en ik het duidelijk had gelezen.

 

En zo kan ik nog vele voorbeelden aanhalen. Pakjes die in een zak liggen die ik nog nooit van men leven gezien heb. Ik moet ze dan openen om te zien wat er in zit, om te achterhalen voor wie ik ze gekocht heb. 

Echt niet leuk als zulke dingen weg zijn. De kleine dingen zijn irritant: een doktersafspraak, wanneer je leerling vraagt om iets na te kijken van punten bijvoorbeeld. Op de duur vertrouw je jezelf niet meer. Ik vul steeds mijn google agenda zo goed mogelijk in. Maar door mijn dyslexie durft daar al eens iets mis te lopen. Gooi daar de brainfog op door Lyme gecombineerd met medicatie die gaten in je geheugen eet en je hebt chaos. Ik vertrouw mezelf en mijn agenda gewoon niet meer. Vaak kom ik uit de lucht gevallen: ‘Kwam jij ook?’ ‘Ja hoor, ik had je toch gemaild?’. Of ik die mensen 2x bel voor dezelfde vraag te stellen waar ze reeds een antwoord op hebben gegeven.  
Hoe vaak heb ik al op een fout moment bij de huisarts gestaan? En dat terwijl daarheen gaan best een opgave voor me is. Gelukkig heeft mijn huisarts alle begrip en neemt ze me er dan gauw tussen. Maar mijn schaamte is er niet minder door.

 

Mijn gezin maakt er graag "misbruik" van. ‘Dat had ik je gezegd hoor!’ Gelukkig kan ik aan hun grijns zien wanneer het een grap is. En dat terwijl ik diegene was thuis die altijd alles onthield. Die in een discussie tot vervelens toe het verleden kon induiken om voorbeelden aan te halen die iedereen reeds vergeten was, zodat ik mijn gelijk kon halen ;-).  Maar die tijden lijken voorgoed voorbij.

 

Woorden zijn vaak ook een probleem. Hoe vaak ik 'eum' zeg tijdens de les, ik wil het niet weten. Die arme leerlingen. Als je naar het filmpje: een dag uit het leven van Annelies (zie blogs) kijkt, zal je ook merken hoe vaak ik moet nadenken op mijn woorden en 'eum' gebruik als verbinding en tijdwinner.

 

Maar het ergste is het bij belangrijke dingen zoals het eerste voorbeeld dat ik aanhaalde. Vergeten dat iemand een naaste verloren heeft (ook al gebeurd). Zulke dingen. De meeste vrienden zijn wel op de hoogte, kunnen het plaatsen en tonen alle begrip en respect. Maar dat moment is er niet minder pijnlijk door.

 

Lyme heeft letterlijk aan mijn geheugen gevreten. Samen met de vele medicatie. En dat maakt het toch moeilijker om afspraken na te komen, op werk alle informatie zeker mee te hebben, en zorgt voor schaamtevolle momenten.

Reactie schrijven

Commentaren: 0