spaghettifestijn

Op 21 november 2015 opende mijn school zijn deuren ten voordele van Lyme. Voorafgaand op deze dag had ik aan alle jaren mijn getuigenis gegeven. We hadden deze vooraf gefilmed omdat het anders te zwaar voor mij zou zijn om bovenop mijn lesuren 6x deze getuigenis te geven. Het was een risico omdat het toch iets minder dinamisch is als wanneer ik echt voor hen zou staan. Maar het was een groot succes. De leerlingen luisterde allemaal zo stil en aandachtig. Vol medeleven en respect. Het raakte me echt.

 

De dag zelf was onbeschrijfelijk aangrijpend voor mij en mijn familie. Zoveel steun te mogen ontvangen. Zovele leerlingen, collega's, vrienden, buren enzovoort. Zovele collega's die dit tot in de puntjes hadden gepland, voorbereid en de dag zelf gezwoegd hebben om alles vlekkeloos te laten verlopen. Het hart van mijn school is groot.

 

Ik had een speech voobereid. Ik kon deze gebeurtenis niet zomaar voorbij laten gaan zonder iedereen te bedanken. Zonder te vertellen hoeveel dit voor mij en mijn lotgenoten betekende. Hier kan je dan ook mijn speech lezen: 

 

 

Ik kan dit moment niet voorbij laten gaan zonder jullie even te woord te staan:

Deze hele ervaring, van planning tot uitvoering heeft mij diep ontroerd, nederig en dankbaar gemaakt. 
Het is zo hartverwarmend om mijn vrienden en collega's samen te zien zitten en te zien buigen over mijn uitdagingen in het leven en wat zij kunnen doen om mij hierbij te helpen.
Mijn collega's, in het bijzonder Annemie en Ingrid en ook Reintje, hebben zich de voorbij 2 maanden zo belangeloos ingezet om dit festijn waar te kunnen maken. Ik zal hen nooit genoeg kunnen danken hiervoor.

 

Ik heb altijd gestoeft over onze school en directie die mij doorheen al mijn hoogtes en laagtes zijn blijven steunen en mij, mede dankzij Kathleen Ballings, lieten weten dat hier alles ok was en dat ik mijn tijd mocht nemen wanneer het niet ging.
Dat de school vandaag zijn deuren openzet is hier het levende bewijs van en ik ben blij dit te kunnen delen met mijn vrienden en familie: kijk eens naar deze geweldige school en die geweldige collega's die jullie Annelies al meer dan 6 jaar hartverwarmend blijft steunen! Nu kunnen ook zij dit ervaren: het grote hart van EDU.

Niet alleen de collega's, vrienden en familie zijn hier aanwezig of hebben dit project gesteund. Mijn leerlingen, die me elke dag een reden geven om uit mijn bed te stappen, pijn of geen pijn, zijn hier ook aanwezig of hebben dit project gesteund.
Mijn nieuwe leerlingen, mijn oud leerlingen en zelfs leerlingen waaraan ik geen les heb gegeven. Allen luisterde ze aandachtig, vol respect en medeleven naar mijn getuigenis. Ook zij tonen hier vandaag, of beter gezegd, zijn het kloppend hart van EDU.
Het is een voorrecht om aan jullie te mogen lesgeven en te ervaren hoe jullie met mij meeleven. lesgeven heeft mij al vaak gered van de moed opgeven en jullie steun vandaag is bij niemand van jullie leerkrachten onopgemerkt gebleven.

Als laatste moet ik ik het toch ook even over Lyme hebben. 
Belangrijker dan de financiële steun binnen dit project, is de aandacht die we aan de ziekte hebben kunnen geven en de preventie die we zo konden uitvoeren. We hebben de lymepatiënten een stem kunnen geven!
De laatste 2 jaar is de ziekte eindelijk meer in de aandacht gekomen. Maar zo wordt ook pijnlijk duidelijk hoeveel controversen er rond de ziekte bestaat en hoe de lymepatiënten aan hun lot worden overgelaten.
Zovelen van mijn lotgenoten liggen nu in hun bed, letterlijk en figuurlijk in het donker. Ik hoop hen via dit festijn en Annelies geeft niet op, moet te kunnen geven. Ik ken geen dag zonder pijn. Maar ik ken ook geen dag zonder vriendschap en steun. En zoals ik de leerlingen tijdens mijn getuigenis wilde meegeven: ik ben gelukkig. Dit festijn is echt niet alleen voor mij, maar voor al mijn lotgenoten. Je bent niet alleen en je staat er niet alleen voor!

 

 

Bedankt, om hier vandaag voor mijn lotgenoten en mij te zijn. het geeft ons een stem, moed en kracht. Dus uit de grond van mijn hart, BEDANKT!

Annelies