We gebruiken het allemaal. Sociale media.Twitter, Facebook, instagram enzovoort. Het houdt ons makkelijk in contact met de buitenwereld. We rekenen er zelfs op dat we zo te weten komen hoe het met onze familie, vrienden en kennissen gaat. We gebruiken het zelf zo graag om onze vakantiefoto's te laten tonen, welke heerlijke gezonde maaltijd we hebben gemaakt en hoe schattig onze kinderen wel niet zijn. Een geweldig simpele manier om in contact te blijven met elkaar die niet te veel tijd in beslag neemt (dat wil zeggen, als je niet de hele dag tweet, deelt en volgt) in de drukke wereld van vandaag.
We dreigen te vergeten dat dit de echte wereld niet is. En je niet hoeft te kijken op je aantal likes. Alsof daarmee vertelt wordt of je tof bent of goed bezig. En toch trappen we er bijna allemaal in.
Zolang het leuk is, zoals die keer dat je een selfie trok voor de Eiffeltoren, krijg je makkelijk veel likes. Je voelt je goed. Je wordt als het ware beloond. De andere erkennen dat je een leuke tijd hebt gehad en je foto de moeite waard was om naar te kijken.
Maar stel je nu voor dat je ziek ligt in bed. Niet voor een griepje, maar echt elke dag. Dat je niet of nauwelijks kan werken. Dat je geen fut hebt om naar vrienden hun feestjes te gaan. Wat zet je dan op je Facebookpagina? Hou je die dan gewoon leeg? Wat zullen mensen me saai vinden! En dan stoppen ze misschien met me te volgen want ik heb toch niets zinnigs te zeggen?
Wanneer je dan toch eens alle moed bijeen raapt om naar het doopfeest van je nichtje te gaan (je hebt de 2 dagen voordien complete rust gehouden, en weet dat je het de hele week nadien zal moeten bekomen, maar kom, het is het waard), wil je dit met iedereen delen. Aja, daar dient het tenslotte voor. Kijk, het is me gelukt! Ik heb ook iets leuks te vertellen! Zie mij hier glunderen op de babyborrel met mijn nichtje in de armen.
Maar de likes blijven maar mager. Oja, velen volgen je al lang niet meer. En diegene die je volgen hebben plots hun bedenkingen. Wat ziet zij er goed uit. Dat je daarvoor erg lang voor de spiegel hebt voor gestaan, wat je overigens al véél energie kostte terwijl het nog niet begonnen was, en je je al de hele middag moedig houdt, vol van adrenaline omdat het je gelukt is onder de mensen te zijn, dat weten de mensen natuurlijk niet. Waarom kon ze dan niet naar mij thuis komen toen ik haar uitnodigde? Zo ziek is ze precies toch niet! En hopla, weer een volger minder.
En zo geraken chronisch zieken niet alleen in het echt leven in isolement, maar ook in de virtuele wereld, de sociale media. Terwijl die media vaak de enige kans op contact met de buitenwereld is. Ook ik heb deze ervaring in mindere mate. Zelfs wanneer ik schreef dat ik in de kliniek lag, kwam er weinig reactie. Dat doet pijn. Eigenlijk is het een noodkreet van mij op dat moment om medeleven. Om erkenning van je vrienden dat ze weten, beseffen wat ik doormaak.
Reactie schrijven